W geometrii wykreślnej można spotkać się z kilkoma sposobami odwzorowywania elementów przestrzeni na płaszczyźnie rysunku. Odwzorowanie przestrzeni trójwymiarowej na dwuwymiarowej płaszczyźnie nazywamy rzutowaniem (projekcją), a wśród rodzajów rzutowania wyróżniamy między innymi:
– rzut równoległy,
– rzut prostokątny,
– rzut środkowy – perspektywa.
Aksonometria należy do rzutu równoległego i polega na odwzorowaniu przestrzeni na płaszczyznę z wykorzystaniem prostokątnego układu osi. Cechą odróżniającą aksonometrię od innych rodzajów rzutu równoległego jest dążenie do zachowania prawdziwych wymiarów rzutowanych obiektów przynajmniej w jednym, wybranym kierunku, dzięki temu możliwe jest przestrzenne zobrazowanie kształtu przedmiotu.
Rzutowanie zawsze odbywa się na jakąś płaszczyznę. W tym przypadku płaszczyznę, na którą rzutujemy oznacza się grecką literą π (pi) i nazywa rzutnią aksonometryczną. Dodatkowo rzutowany element przestrzeni odnosi się do układu kartezjańskiego, dlatego w rzutach aksonometrycznych pojawiają się osie x, y, z. W zależności od ułożenia w przestrzeni układu odniesienia, na osiach mogą występować skrócenia.
Aksonometria daje dość szerokie pole do popisu jak chodzi o możliwości odwzorowania obiektów, natomiast dla wygody użytkowania została podzielona na trzy grupy:
– anizometria – to rodzaj aksonometrii, gdzie na każdej z osi występuje różne skrócenia,
– dimetria – występuje, gdy skrócenia są na dwóch osiach,
– izometria – wszystkie skrócenia są równe.
Oprócz dzielenia aksonometrii ze względu na skrócenia, można ją podzielić pod względem kątów występujących pomiędzy poszczególnymi osiami w rzucie:
– aksonometria kawalerska,
– aksonometria wojskowa,
– izometria prostokątna